Tynki te stosuje się przeważnie do tynkowania ścian w zamkniętych pomieszczeniach, ponieważ ich trwałość na elewacjach zewnętrznych jest zbyt mała. Składniki zaprawy wapiennej stanowią wapno i piasek – w proporcjach zależnych od pożądanej jakości zaprawy. Nie należy sporządzać zaprawy zbyt tłustej (o zbyt dużej zawartości wapna lub cementu), ze względu na pękanie jej po wyschnięciu. Tynk wapienny bywa nakładany przeważnie w trzech warstwach. Pierwszą warstwę, tzw. obrzutkę, wykonuje się narzucając na ścianę rzadką zaprawę cementowo-wapienną. Do tynkowania sufitów ceglanych, podłoży betonowych i starych ścian ceglanych jest zaprawa cementowa o stosunku cementu do piasku, jak 1:1, również dość rzadka. Natomiast do narzucania pierwszej warstwy na ściany drewniane otrzcinowane używać należy zaprawy cementowo-gipsowej o stosunku ilości cementu do gipsu jak 1:1 lub 1:2. Grubość obrzutki powinna wynosić 4-5 mm. Obrzutki nie wolno wyrównywać, aby uzyskać większą przyczepność następnej warstwy. Drugą warstwę stanowi narzut wapienny, wykonany z zaprawy gęściejszej, niż użyta na obrzutkę. Skład zaprawy powinien być dobrany w stosunku od 1:2,5 do 1:4, narzut wapienny kładzie się w dwu warstwach grubości 6-7 mm każda. Drugą warstwę należy położyć dopiero po stężeniu warstwy pierwszej, co poznaje się po lekkim zbieleniu tynku. Narzut należy wyrównać łatą tynkarską. Trzecia warstwa – gładź – musi być zrobiona z zaprawy „tłuściejszej”, o proporcji od 1:1,5 do 1:1. Piasek użyty do zaprawy powinien być drobny i koniecznie przesiany.
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply